Zalozcie ze wasze zycie to opowiesc - wlasciwie kazdy tak mysli. 
Badania wykazaly ze sluchanie opowiesci stymuluje wydzielanie kortyzolu i oxytocyny . Substancje te, umozliwiaja nawiazywanie wiezi nawet z obca osoba. Innymi slowy dzieki opowiescia odnajdujemy w naszym zyciu sens. 
Teraz wyobrazcie sobie, ze zyjemy nie wiedzac czy nasza historia dobiegnie konca. Co gdybysmy byli dlugowieczni jak wszechswiat ? Jak wygladalaby nasza opowiesc? Czy kochalibysmy? Czy troszczyli bysmy sie? Czy te ulotne chwile, ktore nadaja zyciu sens, mialyby jakiekolwiek znaczenie?